Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Η μαμά πάει στην Madonna

Παιδικό μου είδωλο και η τραγουδίστρια με την οποία πέρασα τα εφηβικά μου, φοιτητικά μου και πιο ενήλικά μου χρόνια! Μόλις έμαθα ότι θα έρθει στην Αθήνα ήταν για μένα θέμα εκπλήρωσης του εφηβικού μου ονείρου να δω μία συναυλία της lıve!

Επειδή βεβαίως η τύχη δεν βοηθάει πάντα, την ημέρα της προπώλησης ήμουν καθηλωμένη σε μία συνάντηση χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή! (το να στηθώ σε ουρά 3 χιλιομέτρων στην Πανεπιστημίου ούτε έπαιζε!!).
Αποφασισμένη να πάω στην συναυλία ότι και να γίνει, δεν πτοήθηκα από το sold out και σαν γνήσιο παιδί του ebay, αμολήθηκα να βρω εισιτήριο. Που? Στο pıtch A φυσικά! Όρθια και μπροστά στην σκηνή. Η πας στην συναυλία ή κάθεσαι και την βλέπεις σε βίντεο.!!!
Βρίσκω το πολυπόθητο εισιτήριο και το χρυσοπληρώνω βεβαίως βεβαίως, αλλά λέω «Δεν πειράζει, εδώ μιλάμε για την εκπλήρωση ενός lifetime ονείρου, σκάστα και μη μιλάς».
Στο μεταξύ, ζω την γενικότερη κατακραυγή. Του άντρα μου που με λέει κορόϊδο που τα σκάω να δω την παλιόγρια, του μπαμπά μου που πιστεύει ότι οι σοβαροί άνθρωποι δεν πάνε σε συναυλίες (εκτός και αν είναι κάποιου διάσημου ποντίου σταρ!), των παιδιών μου τα οποία επίσης με κράζουν (γιατί με κράζει ο μπαμπάς τους οπότε έχουν και αυτοί το δικαίωμα!). Ενίοτε λίγο μπερδεμένα μεταξύ του ρόλου τους ως παιδιά της μαμάς τους και παιδιά του μπαμπά τους, με κράζουν γιατί δεν τους παίρνω μαζί μου!!!!
Ευτυχώς υπάρχουν και ορισμένοι που συνάδουν μαζί μου και έτσι παίρνω λίγο τα πάνω μου!
Καρφιτσώνω το πολυπόθητο εισιτήριο στο ταμπλώ της κουζίνας μαζί με άλλα από άλλες συναυλίες, και περιμένω να περάσουν οι δυόμιση μήνες μέχρι την πολυπόθητη ημερομηνία!
Και φτάνει αυτή η ημερομηνία, και συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους fans και ετοιμάζομαι. Ρωτάω χαλαρά την άλλη κοπέλα,
- Τι ώρα λες να πάμε?
- Κατά τις πεντέμιση μου λέει…
Μου έρχεται το πρώτο εγκεφαλικό….
- Μα η συναυλία αρχίζει στις 9 της λέω!
- Αν πάμε αργότερα δεν θα βλέπουμε τίποτα.
Ξεκινάει νέος κύκλος χλευασμού από τον άντρα μου που θα πάω από τα χαράματα να στηθώ να δω την παλιόγρια.
Τελικά πάω στις εξίμιση. Βρίσκω μία θέση σε αξιοπρεπή απόσταση από την σκηνή και κάθομαι. Είχε δίκιο βεβαίως η φίλη μου διότι εάν είχα πάει ένα τέταρτο αργότερα θα χρειαζομουν κυάλια. Αφού υφιστάμεθα την ηχορύπανση της παγκοσμίου αγνώστης καλλιτέχνιδος Robyn (παρακαλούσα από μέσα μου fly Robyn Fly μπας και εξαφανιστεί αλλά μάταια…), περνάμε και ένα 45λεπτο αμηχανίας περιμένοντας. Και αναρωτιέμαι δεν υπήρχε ΄Έλληνας καλλιτέχνης να κάνει το support και αναγκαστήκαμε να υποστούμε την μεσήλικα καλλιτέχνη με την τραγικότερη άρθρωση στην ιστορία του τραγουδιού?
Βγαίνει η Madonna στις εννιάμιση και τα υπόλοιπα είναι όπως τα ακούσατε. Για να μην ξαναλέμε τα ίδια.
Θεά, μοναδική, υπέροχο σόου! Επί δύο ώρες δεν κοιτούσα δεξιά αριστερά, γιατί τα γεγονότα στην σκηνή γινόταν με τέτοιους καταιγιστικούς ρυθμούς που φοβόμουν ότι κάτι θα χάσω. Εκπληκτικοί χορευτές, εκπληκτικοί μουσικοί, εκπληκτικά σκηνικά και σκηνοθεσία. Γεμάτο, φωτεινό πολύχρωμο και μαγικό μουσικό σόου!

Από την άλλη, θα πω ότι διαφωνώ με τα περισσότερα σχόλια για την ίδια την Madonna. Ναι είναι φοβερή χορεύτρια, ναι γέμιζε την σκηνή, ναι είχε φοβερές αντοχές.!
Όχι δεν είχε το τέλειο σώμα. Είχε το σώμα ενός πλακωμένου στα αναβολικά αθλητή του στίβου. Αν βρίσκει κάποιος εξαιρετικά σέξι και θηλυκό το σώμα της Θάνου ή της Χαλκιά, τότε εντάξει. Το χέρι του μποντυμπιλντερά σε γυναίκα είναι ότι χειρότερο έχω δει…

Όχι δεν ήταν κούκλα! Ήταν μία γυναίκα μα αφέλειες που δεν της πήγαιναν, με κατάξανθα μαλλιά, με κατάμαυρα φρύδια , με το πηγούνι το Ριτζ Φόρεστερ (Τόλμη και Γοητεία) και τόσο έντονο βαμμένο στόμα που μου θύμιζε κάτι γιαγιάδες που πασάλειβαν με το κραγιόν το στόμα τους ένα εκατοστό γύρω γύρω από τα χείλια!
Όχι δεν ήταν συμπαθής. Ήταν εξαιρετικά αντιπαθής. Αγνοούσε τις εκδηλώσεις θαυμασμού από το κοινό, λες και θα τις τρώγανε τα πολύτιμα δευτερόλεπτά της, και προχωρούσε ακάθεκτη στο επόμενο τραγούδι. Φερότανε σαν να είμαστε αμερικανάκια, και πολύ γούσταρα όταν όλο το στάδιο σε πείσμα της έλεγε yes αντί για ίου ίου… (βγήκε ο έλληνας του ’21 μέσα μας!)
Και πολύ χάρηκα επίσης όταν πολλοί την μουντζώσανε μετά το moterfuckers…
Τα συνεχή κουνήματα της λεκάνης και το λεσβιακό φιλί, τα κάνει λες και βγήκανε με Ιso 9002 και είναι homework ως εκ τούτου με βρήκαν εξαιρετικά αδιάφορη!
Τρελλάθηκα με το τσιγγάνικο κομμάτι, και με τα σόλα της στην κιθάρα…
Χοροπήδησα και μερακλώθηκα μόνο στο hung up και το vogue…
Ξενέρωσα που δεν χαιρέτησε, δεν ξαναβγήκε, και δεν ασχολήθηκε με το αν έχει κάτω Αθηναίους, θιβετιανούς ή νιγηριανούς…
Θα μου πεις έτσι είναι οι divas…

Γι’ αυτό τον λόγο και απομονώνοντας τον καλλιτέχνη από τον άνθρωπο, λέω :

Χαλάλι η ταλαιπωρία, χαλάλι τα λεφτά, χαλάλι το περπάτημα…

Όποιος έχει δεν έχει δει αυτό, δεν μπορεί να λέει ότι έχει δει συναυλία!